امشب ! وقتی وارد بیان شدم ، 

دیدم اون بالا 4 تا اعلان دارم . 

یعنی چهار مطلب ، آماده برای خوانش است . 

با توجه به اسامی ، 

می بایست اول به اینجا می آمدم . 

مشتاقانه و با شور و شعف . 

چون از میان این « چهار » ، 

فقط اینجا بود که می توانست با قلم شیوا و بی نظیر ، 

آرامش و سکون نرم اندیشه را 

در طبق اخلاص خیال نرم و مخملین 

بر حلق خلق مهمان ناخوانده شیرین کند . 

اما 

اول آن سه تای دیگر را خواندم . 

بر سیاق « تست زنی » سوالات امتحانی ، 

که معمولا اول به سراغ سوالات بی اهمیت ساده و در عین حال مطمئن از پاسخ درست می رویم . 

و

اگر خاطرم مکدر شد از آن سه مطلب ، 

حتم داشتم اینجا 

شهدی شیرین و گوارا 

ذقوم تلخ آن سه را 

خواهد شست و خواهد برد . 

و حدسم درست بود و تصمیم روا . 

پیش از این گفته بودم که اگر قلم ( قلم شما )  همین روال ( منظورم همان خرامیدن طاووس وار ) را پیشه کند ، بی شک مشتری دائمی خواهم بود . 

به قولم و عهدم وفادار بودم و هستم . 

چرا که هر شب ، 

جولانگاه نگاهم 

جز اینجا نبود و نیست . 

شاید بپرسید : پس چرا نظری نیافزودم بر خالی غربت نظرگاه ؟ 

این را باید از خود بپرسید که اینگونه واژگان را همچون دانه های انار به زیبایی در رجهای دلنشین می نشانید که مرا توان و یارای پاسخ نظر نماند . 

می خوانم و می روم

لبریز از نشاطی که من میدانم و تن و روان مست من ، از هست کلام تو . 

« تو » ی مفرد این جمله 

نه بی حرمتی 

که مملو از احترام خاص 

به خواص قلم لطیف و آرام و روح بخش شماست . 

هر آنچه نوشتید و می‌نویسید خواندم و می خوانم . 

با اشتیاق بسیار . 

همین